Hiken Xela 🥾⛰ San Pedro la laguna

Om 6:00 worden we opgehaald door een busje. We gaan 3 dagen wandelen over het bergachtige platteland van Guatemala naar Lake Atitlan, een heel groot meer in een kring van vulkanen.  Onderweg zullen we twee nachten slapen bij locals. 
We sjouwen mee wat we voor 3 dagen aan kleding en eten nodig hebben. De rest van onze bagage zal naar onze eindbestemming, het dorp San Pedro, worden gebracht. We lopen met nog twee meisjes, een Vlaamse en een Oostenrijkse en een Guatemalese gids. 
De eerste dag is zwaar. Gedurende enkele uren klimmen we steil omhoog de berg op richting 3000 m waar we de wolken inlopen. De natuur en de uitzichten zijn schitterend, maar helaas ligt ook hier overal plastic langs het pad. Her en der liggen verbazend steile landbouwveldjes. We komen aan bij een dorp waar we een heerlijke zelfgemaakte lunch eten en de lokale kindertjes ons verlegen komen bekijken en bloemetjes komen brengen. Extreem schattig. Na de lunch begint echter de beproeving; alles wat we zijn gestegen, moeten we ook weer  omlaag. Het pad is erg steil, vaak nog geen twee voeten breed, heel erg oneffen en spekglad. Omstebeurt gaan we onderuit en de beenspieren verzuren.  Een paar keer komen we de treurige gevolgen van bodemerosie tegen, de bodem is verdwenen en we lopen over de kale rots. Een stuk weg is halverwege de aanleg al ingestort doordat het talud is weggespoeld. Eénmaal is ons eigen pad weggeslagen en moeten we de resten van de opgedroogde modderstroom oversteken. Een richeltje halfvaste grond houdt ons boven de afgrond. Halverwege de middag geeft de knie van Heleen het op, we zijn er echter nog lang niet. Dankzij een kickass pijnstiller van de gids komt de knie weer in beweging. Beneden in het dal aangekomen steken we de rivier over en beginnen we aan de laatste etappe. Een klim steil omhoog naar het dorp van de overnachting. 17:00 komen we aan in het dorp, 20 kleine huisjes op een berghelling met wat aangestampte aarden weggetjes.  Onze slaapplek is een betonnen hut waar we met matrassen op de grond zullen slapen, we hebben een koude kraan en een toilet achter een landbouwzeil. De voorzieningen zijn karig, maar zijn wel de levensstandaard van de locals. We verstaan de locals nauwelijks, maar ze zijn vriendelijk, en het is boeiend om te zien hoe anders zij leven.  Om 18 uur is het pikdonker in het dorp. We koken en eten, en om  21 uur ligt iedereen uitgeteld in bed. 
's Nachts worden we wakker van geraas en geschud, het huisje davert op zn grondvesten. Slaperig denken we iets van 'hè wat gek, het lijkt of er een zware truck langs rijdt, maar dat kan hier helemaal niet' en we slapen weer door. 
De volgende ochtend horen we tot onze verbijstering dat het een aardbeving geweest is. Het epicentrum lag ver bij ons vandaan, maar daar was het wel een beving met een kracht van 6.2(!) Bij ons is gelukkig geen schade. De locals zijn niet onder de indruk. We zitten in vulkaangebied dus het beeft hier regelmatig. Toch bizar om mee te maken. 
De tweede dag van de hike is veel beter te doen, we zijn nu al op hoogte, dus  de steigingen en dalingen zijn veel minder steil en we maken meer gebruik van de gebaande weg. Heleen's knie is echter niet bijgetrokken van gisteren, dus de wandeling blijft een klus. Onderweg drinkwater krijgen is ook lastig. De families kunnen het ons niet leveren(?) en de winkeltjes onderweg verkopen eerder frisdrank dan water. De gids begrijpt ons probleem niet, hij drinkt 3 dagen lang uitsluitend sportdrank....
De tweede etappe is korter, dus halverwege de middag komen we in het dorpje Santa Clara aan. Dit geeft ons de kans om nog even het dorp te verkennen. We struinen even heerlijk over de lokale markt. 's Avonds krijgen we bij ons gastgezin de kans op een typisch Guatemalees fenomeen: een temascal, de guatemalese variant van sauna. Bij inheemse guatemalezen is dat wat ze doen ipv douchen. Hierbij stoken ze een houtvuur in een heel klein stenen hokje waardoor stenen en water wordt verwarmd. Door water over de stenen te gieten kun je een stoombad veroorzaken, en daarna kun je je wassen met het verwarmde water. Wij vonden het een wat aparte ervaring. Het is heerlijk warm en je gaat er goed van zweten. Echter doordat je in een kleine afgesloten ruimte zit met een open houtvuur wordt het er enorm rokerig, de zuurstof verminderd en de koolmonoxide neemt toe.. Daarnaast komt er met elke wateropgieting niet alleen stoom vrij, maar ook roet en as. Dus aan het eind van ons temascal- bad waren we schoongeschropt, we roken naar kampvuur, hadden we as in ons haar en moesten een beetje hoesten. Het is een aparte ervaring. 
De derde dag ging de wekker om 4(!) uur omdat we zonsopgang gingen kijken. Met zaklampjes en zonder ontbijt gingen we in steile klim naar het uitkijkpunt de 'Indian Nose' een bergtop met uitzicht over Lake Atitlan. Boven aangekomen zagen we een prachtig panorama van het zwarte meer en het geflonker van de lichtjes van de dorpjes eromheen.  Ondertussen heeft onze gids een houtvuurtje gemaakt, en krijgen we zelfgebrouwen koffie. Langzaam begint het licht te worden. We hebben een beeldschoon uitzicht over het meer, de berghellingen en het steeds veranderende licht. Met uitzicht op het meer ontbijten we. 
Eigenlijk zouden we nu de laatste steile afdaling naar het dorp San Pedro maken. Echter vanwege Heleens knie besluiten we hier van af te zien. We klauteren terug naar het dorpje en nemen vanaf daar een Chickenbus (afgeschreven Amerikaanse schoolbussen die hier hun 3e leven krijgen als OV) naar het dorp San Pedro.  Jammer dat we het niet volledig af konden maken, maar we zijn moe, stijf en voldaan.